Een heel interessant artikel op WorldTempus.com kopte onlangs: ‘Your children’s education could be slowly killing watch brands’. Nu zal het met die horlogemakers wel meevallen, maar wat doet het digitale tijdperk met de hersencapaciteit van onze kinderen, als ze op school niet meer leren klokkijken?
Bij sommige van mijn dyslectische leerlingen constateerde ik het al: kinderen hebben soms moeite met klokkijken op een analoge klok, een klok dus met wijzers. In mijn Engelse lessen besteed ik hier veel tijd aan. De Engelsen kijken anders naar de klok – ze delen ‘m op in helften in plaats van kwarten, wat het voor veel kinderen makkelijker maakt.
Zeker met de toename van het aantal Alzheimer- en dementiepatiënten (ook op jongere leeftijd), lijkt het mij handig als we onze kinderen blijven trainen in analoog klokkijken, ook al is de wereld om hen heen steeds digitaler. Want al zullen ze vaker zeggen ‘het is één uur vijfentwintig’, in plaats van ‘vijf voor half twee’, om de hersens soepel te houden en meer verbindingen aan te laten maken tussen beide hersenhelften lijkt het mij altijd beter om beide manieren te beheersen.
Hier een paar oefeningen om de analoge tijd én de digitale tijd te oefenen in het Engels, voor jong én oud en een filmpje met uitleg.
Artikel geïnspireerd op een blog van Alon Ben Joseph op ben-joseph.com
